A que é guapa a nosa muñequiña, Rita neste momento está babeando figho.
Esta é a nosa Landra, a nosa cadela, é modelo, non sabedes o feita que é, dache bicos e é moi sensible.
É imposible berrarlle, mírache con esa cariña e faiche sentir fatal. Dóunola un rapaz de Caldas, que xoga no Umia ( que ahora resulta que é o noso entrenador, verdá Cris?).
Non é de raza, pero que é ser de raza? Ser fillo de pai e nai clónico, salir clónico, tendo os rasgos típicos puros dunha raza, é decir un can que se cho soltan nun parque onde hai outros 100cans coma o teu, non o destingues, menos mal que el si che distingue a ti, pero porque non eres clónico claro.
Bueno vou faser uso da frase-título do Blog de Mariña: BE DIFFERENT!!
Esa é Landra!
3 comentarios:
Que linda! Eu tamén tiven unha fermosa cadela non-clónica que se chamaba Laika porque apareceu na porta da casa de meu avó cando era cachorro nunha noite de lúa chea, e claro, démoslle de comer e xa quedou para sempre...13 anos pasou Laika con nós. Por certo, era de cor laranxa-pumuki (seguro q vos acordades de pumuki o colosal, non?), así que vivan as diferenzas e os cans de palleiro. Bicos!
Grasias ás dúas por ver tan ghuapa á miña Landriña, xa vos dixen que era modelo. Creo que ca entrada xa non fai falta que digha que eu tamén son defensora dos cans de palleiro.
Jejejeje a cadeliña eche chusquiña!!! Que cousiña!!!
Eu voto a favor dos cans palleiráns, de feito, rexeito aos outros; a miña curmá ten un cadelo de raza que soamente come xamón ibérico (puto can ¬¬) aínda que eu non o comparto, pero bueno.... como dixo un profe fai pouco, "gilipollas los hay en todas partes!!!"
Bicos
Publicar un comentario