Pois ben este é o ano da crisis, das relacións paranormales (véxase crepúsculo), dos zombis (véxase la duquesa de Alba), e da gran frase tiran más dos que dos carretas (véxase Alonso).
Pois ben aquí estás ti, como protagonista dunha peli destas, cun gran sombreiro de bruxa polas túas dotes adivinatorias, dixestes que non te casabas hasta os 30, e asertastes! e máis, nin creo que ós 40.
E claro, hasta ahora non era preocupante, pero cando te empesas a dar conta de que o terreno amoroso xa non é o que era, que xa a chapa e a pintura non disimulan tanta sabiduría adquirida, claro hai que empesar a plantearse: volver a entrenar, faser aerobi, visitar endocrino...
E empesan as preguntas sobre o ghran fracaso nas relasións do teu amplio curriculum vivensial. Normalmente a resposta soe ser unha, inmadurés deles e o seu medo ó compromiso. Non sei, é como se che viran cunhas ghran tixeiras, que teñen como única función cortarlle esas aliñas que dios lles dou. E desaparesen voando.
Ademais esa inmadurés failles pensar que poden encontrar unha barby, de medidas perfectas e, venche a ti como unha minusia que non encaixa moito no seu canon de bellesa.
Cambiando de tema. Moitas veses tratamos de axudar a algunha amiga exersendo de cupido ou hada madriña, pensamos que cun toque podemos faser que esas dúas persoas de escenarios moi diferentes poden encaixar, e probablemente encaixen, pero finalmente acabas pensando en meterte a varita polo .
Pero bueno, vas aprendendo que no mundo existen grandes actores, e que esas grandes historias solo pasan nas películas.
Aínda que no fondo todos representamos algún papel ou finximos ser algo que non somos, ou tratamos que os demais crean que somos dunha determinada maneira. E as veses fasemos tanto a mona!!!! Sobre todo ante un tío mono!!! Non credes??
Bueno, non nos desviemos do tema deste ano, que eso, que é moi difícil chegada unha edá atopar alguén normal, os que quedan libres, xa se sabe ou chata teñen ou...
E os que son minimamente normales veñen de relasións anteriores que os deixaron feitos un trapo.
Por eso ás veses é millor desir que non, pa non se ter que lamentar máis tarde.
E non se deixar engañar por bichos que che quentan a orella pero que no fondo solo son eso bichos.
E así rematamos por este ano (que teño moito sono) cunha moralexa, como boa fábula que se precie: Máis vale sola, que mal acompañada. Para os que non o entenden: ás veses é millor romper unha ghitarra que tocala desafinada.
Para os demáis a seghir tocando, que é hoxe o día non??
Bueno, deixovos cunha bonita cansión que é como la vida misma, dunha super triunfadora nos premios da música deste ano, e q porriba canta ben.
E estade atentos que nunca se sabe onde pode empesar a vosa true story particular.
No hay comentarios:
Publicar un comentario