martes, octubre 31, 2006

Un día gris

Hoxe levanteime e deime conta que era un día gris, deses que non sabes que faser ca moral dun gato deses que vai pola sesta vida, pero aínda pa máis un gato de trapo.

Decides recurrir á comida, fiel compañeira cando a moral está tan baixa, pero non che entra nada:

Entón reflexionas en temas tan filosóficos como: de onde vimos, a onde vou, que lugar ocupo no mundo???

Daste conta que non encaixas, que eres diferente, que non miras na mesma dirección que o resto, son un bicho raro???

Recurres á música, a esas cancións que sabes que che van a animar, pero nada.

Sigues estando inmerso nesa luz gris que trouxo o día sin saber que facer

Entón decides visitar a alguén divertido, que o ve todo rosa, sin problemas nin comeduras de cabeza.

Pero non resulta. E pides consello a ese que sabe de todo, e que sempre atopa solucións.

Pero como non nos suele decir o que queremos escoitar, recurres a quen sempre che dá a razón.

Pero como te das conta que non é o que necesitas buscas cousas máis novedosas, ideas máis descabelladas.

Das que finalmente non quitas nada, e solo acabas pensado está como unha chota!! E decides buscar alguén que se sinta coma ti, que só ve pedras no camiño...


O que che sume aínda máis nunha depresión. E sin saber como atópaste na rúa con aqueles ós que o amor lles sonríe.

E pensas que guai que alguén se leve tan ben e decides ir de tendas para levantar o ánimo. Viva o espíritu consumista que o cura todo!!!


Menos a ti, que chegas á casa coa compra e sites como cada vez te fundes máis no fondo da bolsa onde ó fin e ó cabo só hai trapos.

E recurres a buscar, o que xa tiñas en amigos novos, que non teñen nada que ver contigo.

E como cada vez te sintes máis perdido recordas os vellos e non tan suxerentes, pero a fin de contas os que valen a pena.


É durante un bo espacio de tempo quedaste quieta mirando todo o que che pasou ó largo do día ata darte conta que realmente non existe causa para estar así.

E pouco a pouco baste dando conta que sigues sendo ti, xa non es de trapo senón de carne e óso, xa che apetece saír, divertirte cos teus, nada che agobia...

Volves a ser ti co teu bo sentido de humor, cos teus pasatempos , un gato sen complexos.

3 comentarios:

alex dijo...

Ten razón Mariña: sempre hai un día seguinte e se non fora por eses días escuros non podería haber rexurdimentos. Ademais eses días demostran que somos inconformistas e que temos inquedanzas, desas que ás veces nos agobian e outras veces fan que nos movamos. Que tristes seríamos se nunca tivesemos esa sensación de estar perdidas, derrotadas, agobiadas...! Querería dicir que non nos cuestionamos nada e só vemos a vida pasar.

Martina Bugallo dijo...

Ollo que a entrada non a escribín porque tivera un día gris ese día, senón porque de cando en cando todo o mundo temos un día así e ademais levo tempo cas fotos estas aquí e tiña ganas de colgalas e non sabía como darlle forma á cousa.
Con respecto á canción é unhas das que suelen estar icluidas nos "Martrolas very best", é unha das miñas favoritas.
Bueno, gracias por seguirme como siempre, un blog sin entradas non é nada, así que escribide canto queirades.

Martina Bugallo dijo...

Outra cousa Mariña, que pasa co teu blog? Xa hai uns días que non podo acceder a el, e tampouco ó de Adriana.